Dawno, dawno temu wśród pięknych tatrzańskich szczytów żył smok o imieniu Janosik. W odróżnieniu od innych smoków był bardzo łagodny i nie wadził nikomu. Brzydził się przemocy. Każdego dnia cieszył się pięknem gór. Żadne zwierzę nie bało się go. Kozice górskie oraz orły pomagały mu zdobyć pożywienie.
Pewnego dnia, po locie nad szczytami, zatrzymał się nad jednym ze wzgórz. Odpoczywając po ciężkim wysiłku, był świadkiem rozmowy górali, którzy żalili się na swój los. Z każdym słowem młodzieńców czuł jak gniew w nich wzbiera.
Postanowił się im pokazać. Jak można się było tego spodziewać, górali ogarnął wielki strach. Smok jednak od razu powiedział im, żeby się nie trwożyli. Dodał, że bardzo im współczuje i pragnie polepszyć ich byt.
I tak w zimie ogrzewał ich domy, a od wiosny do jesieni pomagał w uprawie pola. Dzięki tej pomocy gospodarze bogacili się.
Także i naszemu smokowi się poszczęściło. Okazało się, że nie był on jedynym gadem zamieszkującym Tatry. W sąsiedniej miejscowości mieszkała smoczyca Maryna, która również była uczynnym zwierzęciem.
Ich więź była tak silna, że dosłownie połączyli się, stając się dwugłowym smokiem. Jak to w baśniach bywa, żyli długo i szczęśliwie.
 |
 |
 |
 |